Kabus gibi bir akşamdı...
Allahtan Erçağ Evirgen uykumuzda kabus görmekte iken, eliyle dürttü de , uyanabildik...
Ben dahil birçok seyirci geçtiğimiz sezon 5-5 biten maçı hatırladı... Unutmak ne mümkündü ki, 5 gol atmışız , 5 gol
yemişiz, bir kamyon argo kullanılmıştı Ramazan'a... Ah Ramazan ah... son golü yemiyecektin, bizi o buhranlara
sokmayacaktın... Cümleler hala geçen seneye ait, kafa orada kaldı çünkü... kanser gibi...
Dün akşam ki müsabaka da, geçtiğimiz sezondan aşağı kalır yanı yoktu, yine açık oynayan Bucaspor, yine gol atmaya susamış Adana Demirspor olunca goller ve bireysel hatalar ön plana çıktı.
İleri uç forvetlerimiz ayaklarına kadar gelen şansları değerlendiremezlerse, buna siz ister şansızlık diyin, ister Yücel Hoca gibi beceriksizlik diyin...
Bu durumda takım içerisinde güvensizlik ortamı oluşturduğu gibi, uygun pozisyonda arkadaşına pası vermene de engel olur... içinden "versemde nasıl olsa atamayacak, en iyisimi ben atayım" der ve kendin vurursun, forvet gerisidekiler de durumdan vazife çıkarır ve onlarda gol aramaya, rakip cezasahasına sürekli girip çıkmaya başlar... 90 x 120 metre olan futbol sahasında bu durum 90 dakika içerisinde defalarca tekrarlandığında kondisyon problemleri ortaya çıkar ve giden gelmez, geleninde hayrı dokunmaz...
Erçağ ve Kaptan Efe gol için yüklenirken , Kamil ve Rajnoch ta bu durumda biraz mecburiyetten birazda boş alan doldurmak için ileriye çıktılar. Savunma ne kadar ilerde kurulursa o kadar faydalıdır, tamam... Ama ilerde baskıyı hissettirmezsen adamlar 3 topta cezasahanda biter, hele ki rakip kontra atağı ile 120 metre git gel yapan defans oyuncuların adam kaçırmaya başlarsa Antony gibi adam geceye damgasını vurabilir.
Taraftar olarak bizleri düşünen yok tabi, geçen sene stadlarda, bu sene o şeytan icadı denilen televizyon başında, dereye su gelene kadar kurbağanın gözü çatlarcasına... galibiyetimizi ilan eden düdüğü duymak için bekledik. Çok şükür o düdük sesini duyduk ve en güzeli ise tabela yediğimizden çok attığımızı gösteriyordu.
Allahtan Erçağ Evirgen uykumuzda kabus görmekte iken, eliyle dürttü de , uyanabildik...
Ben dahil birçok seyirci geçtiğimiz sezon 5-5 biten maçı hatırladı... Unutmak ne mümkündü ki, 5 gol atmışız , 5 gol
yemişiz, bir kamyon argo kullanılmıştı Ramazan'a... Ah Ramazan ah... son golü yemiyecektin, bizi o buhranlara
sokmayacaktın... Cümleler hala geçen seneye ait, kafa orada kaldı çünkü... kanser gibi...
Dün akşam ki müsabaka da, geçtiğimiz sezondan aşağı kalır yanı yoktu, yine açık oynayan Bucaspor, yine gol atmaya susamış Adana Demirspor olunca goller ve bireysel hatalar ön plana çıktı.
İleri uç forvetlerimiz ayaklarına kadar gelen şansları değerlendiremezlerse, buna siz ister şansızlık diyin, ister Yücel Hoca gibi beceriksizlik diyin...
Bu durumda takım içerisinde güvensizlik ortamı oluşturduğu gibi, uygun pozisyonda arkadaşına pası vermene de engel olur... içinden "versemde nasıl olsa atamayacak, en iyisimi ben atayım" der ve kendin vurursun, forvet gerisidekiler de durumdan vazife çıkarır ve onlarda gol aramaya, rakip cezasahasına sürekli girip çıkmaya başlar... 90 x 120 metre olan futbol sahasında bu durum 90 dakika içerisinde defalarca tekrarlandığında kondisyon problemleri ortaya çıkar ve giden gelmez, geleninde hayrı dokunmaz...
Erçağ ve Kaptan Efe gol için yüklenirken , Kamil ve Rajnoch ta bu durumda biraz mecburiyetten birazda boş alan doldurmak için ileriye çıktılar. Savunma ne kadar ilerde kurulursa o kadar faydalıdır, tamam... Ama ilerde baskıyı hissettirmezsen adamlar 3 topta cezasahanda biter, hele ki rakip kontra atağı ile 120 metre git gel yapan defans oyuncuların adam kaçırmaya başlarsa Antony gibi adam geceye damgasını vurabilir.
Taraftar olarak bizleri düşünen yok tabi, geçen sene stadlarda, bu sene o şeytan icadı denilen televizyon başında, dereye su gelene kadar kurbağanın gözü çatlarcasına... galibiyetimizi ilan eden düdüğü duymak için bekledik. Çok şükür o düdük sesini duyduk ve en güzeli ise tabela yediğimizden çok attığımızı gösteriyordu.
