Adana Demirspor Konya Finalinde , Alanyaspor'a sahada penaltı atışlarında kaybetti ancak yine bir final yolunda dostu, düşmanı da gösterme fırsatı buldu. Sezon içerisinde bırakın stada gelmeyi ağzına Adana Demirspor lafını almayanlar , dün şeref tribününde "En Büyük Demirspor'luydu"...
Belki Adana Demirspor kaybetti, ama her kaybedişinde yeniden dimdik ayağa kalktığını yıllardır şahit oluyoruz, yıkılıpta ayağa kalkanlardan biri olmanın gururu da bende kalsın...
Adana'lı inanmıştı, öylesine inanmıştıki yollarda Adana'nın efsane 7-C minibüsü, Topel minbüleri bile vardı. Elazığ maçının ardından 4 gün boyunca otobüsler ayarlanamamış, birçok taraftar "Acaba finaale gidemiyecek miyim?" sorularıyla istasyon meydanında sinir harbine kapılmıştı, Allahtan dakikalar ilerledikçe otobüs, ulaşım sorunları hafifletilddi ve bir şekilde hemen herkes Konya Arena'da o büyülü maça adapte olabildi.
Maça gidesiye kadar yollardaki namussuzluğu es geçmem mümkün değildi. Turizm olarak yıllardır dert yanan ülkemizde spor turizminden gelecek paraya bu kezde burun kıvrıldı ve Adana Demirspor taraftarlarını komple yağmalayıcı, terörist gibi gördüler. Kimler mi? Adana- Konya yolu arasındaki tesislerden bahsediyorum. Kepenkleri kapanmış, kapısına özel güvenlik yerleştirilmiş ve Devletin polislerinin korumasında "Durmayın, Devam edin Kapalı Burası" diyecek kadar da şerefsiz! O kadar taraftarın arasında bayan ve çocuklarında olduğunu düşünürseniz bu insanlar acil ihtiyaçlarını yol kenarlarında dağlarda bayırlarda yaptı. Bu utanç bizim değil sizin!
Maç öncesi Konyaspor'lu Şehr-i Müdafa taraftarları bizi çok güzel karşıladı, ortaya etli ekmek getirip birlikte yedik. Pankartlarımızın asılmasına bile yardımcı oldular sağolsunlar.
Zonguldakspor taraftarları bile otobüs dolusu gelmişti maçta omuz omuza olmanın güzelliği yaşanıyordu. Allahım bu güzel tablo şampiyonlukla süslenseydi keşke ama olmadı.
Olsun...Acılar paylaşıldı hep beraber...
Maçı seyretmedim, daha doğrusu seyredemedim. Attığımız golü şöyle uzaktan hissettim sonrası çoşku ve sevinç yumağının arasında kaybolmuştum zaten. Elazığ dışardaki ve içerideki maçta oldukça yıpranan gırtlağıma bir doksan dakika daha dayan demiştim. Dayandı hemde 120 dakika! O da gitti şu an bu klavye olmasa bunları dile bile getiremezdim. Canın sağolsun Mavi Şimşeğim.. Maçın ardındaan hayal ettiğim gibi olmadı. Maça giderken otobüste bir ara uykuya uzanmış ve Pote'nin kafayla attığı golü görmüştüm. İnanın bu gerçek, hatta otobüste dönüp arkadaşlara "Gardaş Pote kafayla güzel bir gol atıp öne geçiyoruz, rüyamda gördüm" bile demiştim. Gol anını hatırlamıyorum...Sonrası yediğimiz gol ve penaltılarda gelmeyen goller!
Yıkıla yıkıla...
Son olarak diyebileceğim "Her mağlubiyette incinen umutlarımız... ve yaşanan her acıda daha da büyüdü sevdamız!"
Doğan Ergezer
Belki Adana Demirspor kaybetti, ama her kaybedişinde yeniden dimdik ayağa kalktığını yıllardır şahit oluyoruz, yıkılıpta ayağa kalkanlardan biri olmanın gururu da bende kalsın...
Adana'lı inanmıştı, öylesine inanmıştıki yollarda Adana'nın efsane 7-C minibüsü, Topel minbüleri bile vardı. Elazığ maçının ardından 4 gün boyunca otobüsler ayarlanamamış, birçok taraftar "Acaba finaale gidemiyecek miyim?" sorularıyla istasyon meydanında sinir harbine kapılmıştı, Allahtan dakikalar ilerledikçe otobüs, ulaşım sorunları hafifletilddi ve bir şekilde hemen herkes Konya Arena'da o büyülü maça adapte olabildi.
Maça gidesiye kadar yollardaki namussuzluğu es geçmem mümkün değildi. Turizm olarak yıllardır dert yanan ülkemizde spor turizminden gelecek paraya bu kezde burun kıvrıldı ve Adana Demirspor taraftarlarını komple yağmalayıcı, terörist gibi gördüler. Kimler mi? Adana- Konya yolu arasındaki tesislerden bahsediyorum. Kepenkleri kapanmış, kapısına özel güvenlik yerleştirilmiş ve Devletin polislerinin korumasında "Durmayın, Devam edin Kapalı Burası" diyecek kadar da şerefsiz! O kadar taraftarın arasında bayan ve çocuklarında olduğunu düşünürseniz bu insanlar acil ihtiyaçlarını yol kenarlarında dağlarda bayırlarda yaptı. Bu utanç bizim değil sizin!
Maç öncesi Konyaspor'lu Şehr-i Müdafa taraftarları bizi çok güzel karşıladı, ortaya etli ekmek getirip birlikte yedik. Pankartlarımızın asılmasına bile yardımcı oldular sağolsunlar.
Zonguldakspor taraftarları bile otobüs dolusu gelmişti maçta omuz omuza olmanın güzelliği yaşanıyordu. Allahım bu güzel tablo şampiyonlukla süslenseydi keşke ama olmadı.
Olsun...Acılar paylaşıldı hep beraber...
Maçı seyretmedim, daha doğrusu seyredemedim. Attığımız golü şöyle uzaktan hissettim sonrası çoşku ve sevinç yumağının arasında kaybolmuştum zaten. Elazığ dışardaki ve içerideki maçta oldukça yıpranan gırtlağıma bir doksan dakika daha dayan demiştim. Dayandı hemde 120 dakika! O da gitti şu an bu klavye olmasa bunları dile bile getiremezdim. Canın sağolsun Mavi Şimşeğim.. Maçın ardındaan hayal ettiğim gibi olmadı. Maça giderken otobüste bir ara uykuya uzanmış ve Pote'nin kafayla attığı golü görmüştüm. İnanın bu gerçek, hatta otobüste dönüp arkadaşlara "Gardaş Pote kafayla güzel bir gol atıp öne geçiyoruz, rüyamda gördüm" bile demiştim. Gol anını hatırlamıyorum...Sonrası yediğimiz gol ve penaltılarda gelmeyen goller!
Yıkıla yıkıla...
Son olarak diyebileceğim "Her mağlubiyette incinen umutlarımız... ve yaşanan her acıda daha da büyüdü sevdamız!"
Doğan Ergezer
